Apostolat

Bóg w każdym miejscu i czasie posyła nas do głoszenia światu Ewangelii. Przez swoje oddanie Bogu w sposób szczególny uczestniczymy w misji samego Chrystusa i Jego Kościoła. Wierzymy, że Bóg swoją łaską może uczynić nas ewangelicznym zaczynem Bożego Królestwa w świecie.

Apostołujemy przez modlitwę i świadectwo miłości wzajemnej we wspólnocie, cierpienie i pracę. Apostołujemy w Polsce i za granicą, w domu zakonnym i poza nim.

Apostolat to najpierw otwieranie się na działanie Ducha Świętego, aby odczytać „znaki czasu” i w natchniony sposób odpowiadać na potrzeby świata. Tym szczególnym „znakiem czasu” było w czasach naszej Założycielki i jest również dzisiaj zagrożenie wartości życia rodzinnego.

Misja wobec rodziny jest nierozerwalnie związana ze służbą wobec życia. Niezwykle trafnie odczytał to sługa Boży Jan Paweł II, który w 1974 roku, jeszcze jako kardynał Karol Wojtyła, zwrócił się do naszego Zgromadzenia z prośbą o przyjęcie do swojego klasztoru przy ul. Warszawskiej w Krakowie młodych kobiet oczekujących dziecka. Po kilku latach Dom Samotnej Matki został przeniesiony do budynku przy ulicy Przybyszewskiego 39, gdzie funkcjonuje do dziś. W latach 80. zorganizowano drugi dom w Krakowie – Kosocicach, który funkcjonował przez 18 lat. W sumie od 1974 roku, w obu krakowskich domach, urodziło się ponad 2000 dzieci.

W roku 2006, z inicjatywy ks. kard. S. Dziwisza, w Domu Samotnej Matki w Krakowie, działającym jako placówka CARITAS, podjęto nowy projekt – „Okno Życia”. Jest ono próbą pomocy matkom, które pragną anonimowo pozostawić dziecko do adopcji. To nasza codzienna adoracja życia – powiedziała jedna z sióstr. Domy Samotnej Matki prowadzimy również w Elblągu i w Żarkach, a od 2009 czuwamy przy „Oknie życia” w Kielcach.

Troska o życie w sposób szczególny przejawia się również w opiece nad osobami niepełnosprawnymi, chorymi i starszymi. Już od pierwszych lat istnienia Zgromadzenia nazaretanki pracowały w szpitalach, sierocińcach i ochronkach, z czasem zakładając własne instytucje opiekuńczo-lecznicze. Dziś w Polsce prowadzimy domy pomocy społecznej dla dorosłych i osób niepełnosprawnych, zakład opiekuńczo-leczniczy, dom dziennego pobytu dla niepełnosprawnych, pracujemy jako lekarze i pielęgniarki w szpitalach, przychodniach i stacjach opieki Caritas.

Szczególną naszą misją jest praca dydaktyczno-wychowawcza. Pierwsze nazaretanki na ziemiach polskich przygotowywały dzieci i młodzież do sakramentów, prowadziły kursy zawodowe, z czasem zaczęły zakładać własne szkoły i internaty. W latach powojennych prowadziły szkoły w Częstochowie i Kielcach. Ta ostatnia była największą szkołą katolicką w Polsce, liczącą około 1000 uczniów. Obecnie nasza krakowska prowincja prowadzi liceum, gimnazja, szkoły podstawowe i przedszkola. Kilka z nas pracuje na wyższych uczelniach, 80 katechetek uczy religii w szkołach i przedszkolach.

W 1994 roku nazaretanki prowincji krakowskiej, odpowiadając na wołanie odradzającego się Kościoła Katolickiego w krajach byłego Związku Radzieckiego, wyruszyły z misją na Wschód. Dziś nazaretanki pracują w pięciu domach na terenie czterech diecezji Kościoła na Ukrainie. Posługa, jaką Siostry pełnią , to katecheza dzieci, młodzieży i dorosłych, przygotowanie do sakramentów, troska o zakrystię i animowanie liturgii, opieka nad chorymi w domach, a przede wszystkim świadczenie poprzez modlitwę, habit i cały styl życia, że Bóg jest i warto dla Niego żyć.

Specyficzną formą posługi jest trwająca od 2001 roku praca Sióstr w Domu Dziecka. W domu na obrzeżach Czenihowa Siostry otaczają troskliwą miłością kilkanaście dziewczynek, które wcześniej nie miały okazji doświadczyć rodzinnego ciepła.

Nowym apostolatem Sióstr jest prowadzenie Ruchu Czystych Serc, który obejmuje coraz więcej młodzieży, głównie studentów. Organizowane są dla nich spotkania, fora i rekolekcje w różnych miastach Ukrainy. Dla młodzieży wydawany jest też periodyk propagujący chrześcijańską moralność jako alternatywny sposób życia.

W misji, jaką podejmujemy w świecie, najważniejsze jest nasze osobiste nawrócenie i dążenie do ofiarnej miłości Boga i bliźniego. To one owocują potem we wszystkich naszych działaniach.